De Smoothie-Maffia

Hoi allemaal,

Tijd voor een nieuwe aflevering van ‘rauwe verhalen’.

Degenen die me al een tijdje volgen weten twee belangrijke dingen over mij 1. Ik nou niet van nep, maar van echt. Ook als het niet zo Instagramproof is. Juist dan .

2. Ik heb een tijd geleden een burnout gehad waar ik nog steeds van aan het herstellen ben.

Daarnaast ben ik ook ondernemer en heb ik een tof bedrijf, heb ik twee superlieve nichtjes die regelmatig over me heen kwijlen en heb ik een goddelijk lichaam, dus ik ben verder niet zielig.

Voordat je dat dacht.

Vandaag sprak ik Marleen van @LiefdevoorMijnLijf en was ik bij mijn ergotherapeute. Ik kreeg een belangrijk inzicht dat jullie misschien ook helpt.

Mijn oude zelfbeeld maakt me ziek.

Ik wil namelijk terug naar hoe het vroeger was.

Vroeger toen ik bijna alles kon met mijn energie. Lange wandelingen maken, in geroezemoes lekker kopjes thee drinken in de stad, 4 dingen op 1 dag doen. Uren achter elkaar doorwerken, trainingen geven in Afrika en intense gesprekken voeren met mijn collega’s over hoe we de wereld konden verbeteren.

Vanaf het moment dat mijn energie terugliep, nu zo’n 3 jaar geleden, ben ik vast blijven houden aan dat beeld. Ik wilde er weer naar terug,

Ik heb alles zo ongeveer gedaan wat er aangeboden wordt om beter te worden: van mijn belemmerende gedachtes onderzoeken tot anders bewegen tot poeponderzoek en glutenvrij eten met stressvolle boodschappenlijstjes.

Hielp een beetje, maar niet echt wezenlijk.

En ik ben mijn grenzen blijven opzoeken, omdat ik áls ik dan weer energie had meteen dacht: jaaaa, daar ben ik weer, lekker van genieten!

En nu zie ik al die leuke businesscoaches en lifestyle coaches zeggen: the only way is up, niet negatief doen maar vooruit kijken, je kan alles wat je wil, gogogo!

En realiseer ik me.

Fuck. Ik ben erin getrapt. In de ‘smoothie maffia’.
Die positivo’s die een torenhoge lat creëren, waar ik elke dag hijgerig overheen probeer te blijven springen om me ook succesvol en gezond en wereldverfuckingbeteraar te voelen.

Natuurlijk helpt een positief beeld beter dan gesomber.
Hoop doet leven.
Maar het is stiekem ook een afwijzing van wat er nu is.

Van het geklungel en gesnotter.
De wallen onder mijn ogen, mijn zwemhoofd en de zoveelste afspraak die ik moet afzeggen omdat ik het gewoon niet kan opbrengen. En vandaag weer de zoveelste rochelende verkoudheid deze winter.

Ik ben hier. Nu. Met deze matige energie.
This is it.

Dat is niet zielig. En het hoeft niet weg.

Hier heb ik te starten.

En zolang ik terug wil naar hoe het vroeger was, houd ik mezelf gevangen. Ben ik mijn eigen slavendrijver vermomd ‘met een smoothie in de hand’. Dat zijn de ergste, want ze zien er zo lief en lekker uit. Die willen we allemaal zijn.

Dus kreeg ik de vraag vandaag: Hoe zou ik naar het leven kijken als mijn gezondheid nu geen probleem zou zijn? Als dit nu goed genoeg zou zijn? En ik liefdevol mag bekijken hoe ik vanuit hier wat meer ruimte kan maken voor mezelf.

Als ik écht zou luisteren naar wat mijn lijf nodig heeft? Tegen alle glimmende ‘mijn leven is fantastisch’ plaatjes in?

Wat ik dus maar wil zeggen: het is okay om het even niet te weten, aan te klooien en je instagramonwaardig te voelen. Ik doe ook een poging.  

Herkenbaar?

Liefde! Lau