We zijn vaak blind voor de verhalen en schoonheid in onze publieke ruimtes. We lopen in één streep naar de supermarkt of fietsen in haast naar ons werk. Vaak anoniem, zonder echt contact te maken met onze omgeving. Alsof we onze persoonlijkheid zijn verloren buiten de deur.

Terwijl er zoveel wonderlijke ontdekkingen te doen zijn. Ontmoetingen te maken.

Een van mijn natuurlijke afwijkingen is dat me op straat automatisch gekke dingen opvallen: kleurig afval, containers die oogjes lijken te hebben, gevels met rare uitstulpingen. Ik loop daardoor vaak gniffelend op straat.

Ik hou ook van het toeval daarvan: wat kan ik ‘ zien’ in dingen die er toevallig zo staan? Alsof de wereld een spelletje met ons speelt, zolang we maar bereid zijn om met die bril te kijken. 

Net als Amélie Poulin uit de film. Of de vader uit La Vita te Bella, die zijn zoontje laat geloven dat het concentratiekamp een spel is.

Mijn goede vriend Ralf en ik hebben die voorliefde/ afwijking beide. Hij is animatie-maker en dus eigenlijk gewend om levenloze dingen leven te geven.

Afgelopen jaar zijn we daarom op een aantal plekken naar de kringloop geweest, en hebben we op het eerste gezicht lelijke afgedankte spulletjes gekocht en een tweede flamboyante leven gegeven. Een likje verf, wat oogjes, een pruik. En ze stiekem in de openbare ruimte gezet of geplakt.

Met de hoop dat ze anonieme voorbijgangers laten glimlachen en we elkaar op straat ook kunnen zien en ontmoeten. Ons in elk geval wel.

Onze eerste straatkunstexpeditie die je hier ziet was in Lent in 2022.