Ik beoefen de liefde

In de VS is het zo normaal, om bij ieder afscheid te zeggen ‘I love you’.

Wij Nederlanders vinden dat maar overdreven. Ongemakkelijk zelfs.
Ik heb kunnen oefenen. Ik had een Amerikaans-Engelse vriend en nog steeds beëindigen we bijna al onze gesprekken met ‘I love you’.

Nou moet ik eerlijk zeggen dat het in het Engels makkelijker is. Het voelt minder direct. Alsof er nog een roze snoeppapiertje omheen zit. Ik hoef mezelf nog niet helemaal bloot te geven.

Dat is in het Nederlands wel anders. Daar voelt ‘ik hou van jou’ vaak ongemakkelijk groots. Te meeslepend. Alsof je bij het uitspreken van die woorden aan een vlot hangt in de ijskoude zee en je je geliefde voorgoed vaarwel zegt. Of het leven van de ander wil opslokken. ‘Moet je wat van me, ofzo?’

Maar ook hier kan ik oefenen. Deze oud en nieuw had ik een feestje met vrienden en we hadden wat gezelligs op, dus alles was liefde en verbinding. Ik belde om vijf over twaalf mijn vader op. De man met wie ik een ietwat gecompliceerde relatie heb en al helemaal niet rondstrooi met makkelijke liefdesbetuigingen.

Mijn innerlijke liefdeschemie stond echter op volactief, geen spoortje terughoudendheid of angst te bekennen, dus daar ging ik: ‘Pap, ik hou van je!’

Ik hoorde de opgetrokken wenkbrauwen door de telefoon, maar volgens mij ook de krullende mondhoeken. En het kon me trouwens ook niks schelen, liefdesbetuigingen die niet bestaan bij de gratie van de welwillende ontvanger, dat zijn de vrijste.

Ik was er blij mee. Het uitspreken van de liefde opent poorten naar meer. Piepend en krakend soms. Maar toch.

Onze liefde vrij uiten en niet wachten tot de laatste snik. Het schip dat zinkt. De bommen die vallen. Dat voelt voor mij als de grootste daad van verzet.

De komende tijd wil ik mijn liefdesoefeningen met jullie delen en ik ben ook benieuwd naar die van jullie.

Want liefde die je deelt, die groeit,
Liefs, Laura